کودکان ممکن است به روش های مختلفی مانند وابستگی، اضطراب، دوری کردن، عصبانیت یا آشفتگی ، ادرار در رختخواب و غیره به استرس پاسخ دهند.

به عکس العمل های فرزندتان به شکلی حمایت گونه پاسخ دهید، به نگرانی های آنها گوش فرا دهید و به آنها عشق و توجه بیشتری نشان دهید.

کودکان در زمان مشکلات به عشق و توجه بزرگسالان نیاز دارند. به آنها وقت و توجه بیشتری اختصاص دهید.

به یاد داشته باشید به حرف های فرزندان خود گوش دهید، با مهربانی صحبت کنید و به آنها قوت قلب دهید.

در صورت امکان، فرصتی برای بازی و آرامش به آنها دهید.

بچه ها را در کنار والدین و خانواده خود نگه دارید و از جدایی فرزندان و سرپرستانشان تا حد امکان خودداری کنید. اگر جدایی اتفاق بیفتد (مثلاً بستری شدن در بیمارستان) از تماس منظم با آنها (مثلا از طریق تلفن) اطمینان حاصل کنید.

تا حد امکان برنامه ها را منظم نگه دارید یا برنامه ای جدید در محیطی جدید از جمله مدرسه برای بازی و آرامش ایجاد کنید.

در مورد آنچه اتفاق افتاده است حقایق را ارائه دهید، توضیح دهید که اکنون چه اتفاقی افتاده است و در مورد چگونگی کاهش خطر ابتلا به آن و یا در اثر ابتلا به این بیماری با کلماتی که می توانند بسته به سنشان بفهمند، به آنها اطلاعات واضح دهید.

این کار همچنین شامل ارائه اطلاعات در مورد آنچه می تواند رخ دهد به روشی اطمینان بخش انجام شود (به عنوان مثال ممکن است یک عضو خانواده یا کودک حال خوبی نداشته باشد و ممکن است مجبور شود برای مدتی به بیمارستان مراجعه کند تا پزشکان به آنها کمک کنند احساس بهتری داشته باشد).