وقتی مشغول انجام کاری سرگرم کننده به صورت گروهی هستید، حس خوبی دارید و حتی این حس موجب بروز شادی و در پی آن لبخند زدن می شود. این در حالی است که مطالعات جدید بر روی "زبان بدن" انجام شده، نشان میدهد که گاهی دلیل بروز لبخند ها از حال خوش و سرگرم بودن با دوستان نشات نمی گیرد، بلکه دلیل دیگری دارد.

به صورت گسترده ای باور بر این است که لبخند زدن به این معنا می باشد که فرد شاد است و این معمولاً زمانی اتفاق می افتد که با فرد دیگر یا گروهی از افراد سرگرم اند. با این حال مطالعه ی جدیدی که توسط متخصص زبان بدن دکتر هری ویچل، رهبر انضباطی در فیزیولوژی در BSMS، انجام شد نشان داد که همیشه اینگونه نیست.

دکتر ویچل ادعا میکند که راهی که مردم اغلب در طول تعامل انسان با کامپیوتر یک به یک رفتار میکنند این است که گویا به صورت اجتماعی سرگرم و مشغول بوده اند.

تحقیقات وی شامل درخواست از 44 شرکت کننده با محدوده ی سنی 18-35 سال است برای بازی کردن در یک مسابقه ی بازی جغرافی که شامل 9 پرسش دشوار است و انها اغلب اشتباه پاسخ میدهند.

شرکت کنندگان نشسته به تنهایی در یک اتاق با کامپیوتر در تعامل بودند در حالیکه چهره های انها ضبط ویدئویی میشد.

پس از مسابقه، از شرکت کنندگان خواسته شد تا به تجربه ی ذهنی خود با استفاده از محدوده ی 12 حالت شامل خسته، علاقه مند و ناامید امتیاز دهند.

ضمناً حالات صورت خود به خودی انها قاب به قاب توسط کامپیوتر انالیز شد تا بررسی کند انها بر اساس معیار 0 تا 1 چقدر لبخند زده اند.

به گفته ی دکتر ویچل:

مطابق با برخی از محققان، یک لبخند واقعی حالت درونی ناشی از شادابی یا سرگرمی را نشان میدهد.

با این حال، نظریه ی اکولوژی رفتاری بیان میکند که تمام لبخند ها ابزار مورد استفاده در تعاملات اجتماعی اند؛ این تئوری اظهار میدارد که شادابی برای لبخند زدن نه لازم و نه کافی است.

مطالعه ی ما نشان میدهد که در این آزمایشات تعامل انسان با کامپیوتر، لبخند زدن از شادمانی مشتق نشده است؛ این مورد با سرگرمی ذهنی در ارتباط است که به مانند سوخت اجتماعی برای لبخند زدن عمل میکند حتی زمانی که به تنهایی با یک کامپیوتر در تعاملید.

از نظر آماری، حالتی که بیشترین ارتباط را با لبخند زدن دارد سرگرمی بود تا شادمانی یا ناامیدی. آنالیز قاب به قاب لبخند هر کدام از 9 پرسش را به یک دوره ی پرسش و پاسخ تجزیه کرد. شرکت کنندگان تمایلی به لبخند زدن در طول دوره ای که سعی به کشف پاسخ ها داشتند، نداشتند.

با این حال، آنها درست بعد از اینکه بازی کامپیوتری آنها را از صحیح یا غلط بودن پاسخشان مطلع میکرد لبخند میزدند و به طور شگفت انگیزی، شرکت کنندگان زمانی که پاسخ اشتباه میدادند بیشتر لبخند میزدند.

دکتر ویچل افزود:

در طول این مسابقه های کامپیوتری، لبخند زدن به میزان اساسی پس از پاسخ اشتباه دادن به سؤالات افزایش می یافت. این رفتار میتوانست توسط خود-امتیاز دهی به سرگرمی و مشغولیت نسبت به امتیازات شادمانی یا ناامیدی توضیح داده شود.