اگر فرد مسنی در یک حادثه مثل تصادف خودرو دچار آسیب دیدگی گردد، کهولت سن، موجب عدم بازسازی ماهیچه شده و جراحت وی به طور کامل بهبود نخواهد یافت. اما اخیرا" محققین با استفاده از سلول های بنیادی روشی یافته اند که این روند را تغییر داده است.

پژوهشگران در "انیستیتوی تکنولوژی جورجیا" یک هیدروژل را مورد بررسی قرار دادند تا سلول های بنیادیِ عضله، موسوم به "سلول های اقماری ماهیچه" یا muscle satellite cells (MuSCs) را مستقیماً به بافت ماهیچه آسیب دیده (در بیمارانی که ماهیچه شان به خوبی بازسازی نمی شود) برساند.

با رساندن این هیدوژل سلول های بنیادی به بافت پیرشده و صدمه دیده موش، فرایند بهبود را ارتقا یافته و همزمان با آن سلولهای بنیادی را از واکنش های ایمنی شدید حفظ کرد است. این روش هم چنین در موش های با نقص بافت عضله که "دیستروفی عضلانی دوشن" را تقلید می کند، موفق بوده و اگر تحقیق پیشرفت کند درمان جدید هیدروژل روزی می تواند زندگی افرادی که از این بیماری رنج می برند نجات دهد.

منطقه جنگی التهاب

تزریق ساده سلول های "اقماری عضله" اضافی به بافت آسیب دیده ملتهب ناکارآمد بوده است به دلیل اینکه سلول های بنیادی با سیستم ایمنی، روبرو شده اند. تنها بین 1 تا 20 درصد سلول های تزریق شده به بافت صدمه دیده رسیدند و آنهایی که رسیدند نیز ضعیف شده بودند. هم چنین بعضی آسیب بافتی، تزریقی را ناممکن می کند. بنابراین به استراتژی دارو رسانی جدیدی نیاز است.

هیدروژل: شبکه آبکی

هیدروژل ها اغلب به عنوان محلولی بر پایه آب، اجزای مولکولی، که شبیه به صلیب است و اجزای دیگر هستند که انتهای این صلیب را به یکدیگر متصل می کند. این اجزا وقتی با هم جمع می شوند با یکدیگر ادغام شده و به شبکه های مولکولی معلق در آب تبدیل می شوند که ماده ای با یکنواختی ژل به دست می آید.

اگر سلول های بنیادی یا داروها با این محلول مخلوط شوند وقتی این شبکه یا ماتریکس تشکیل شود، در این شبکه به دام افتاده و دارو یا سلول حمل شده از مرگ یا از بین رفتن در بدن حفظ می شود. محققان می تواند به آسانی و به طور قابل اعتماد، هیدروژل ها را سنتز کنند.

شکست سلول بنیادی

 در بیماران جوان وسالم "سلول های اقماری عضله" بخشی از مکانیسم طبیعی بهبود هستند.

اگر این روش به کارآزمایی بالینی برود، محققان احتمالاً باید درباره احتمال پس زدن سلول دهنده در بدن بیماران کارکنند.