از آموکسی سیلین جهت درمان عفونت گوش میانی، عفونت های ایجاد شده توسط میکروارگانیسم های حساس درگیر کننده سیستم تنفسی فوقانی و تحتانی، پوست، مجاری ادراری، پیشگیری از اندوکاردیت عفونی در بیماران تحت جراحی و فرآیند های دندان پزشکی، بخشی از رژیم چند دارویی H. Pylori استفاده می شود.
آمپی سیلین در رده درمانی آنتی‌بیوتیک‌های بتالاکتام قرار دارد و در درمان عفونت های باکتریایی، درمان یا پیشگیری از اندوکاردیت عفونی تجویز می گردد.
آمپول آمپی سیلین+سولباکتام جهت درمان موارد زیر تجویز می گردد:
طیف اثر آن بر روی ارگانیسم های تولید کننده بتالاکتاماز مثل S.aureus، H. Influenza, E. Coli, klebsiella, acinetobacter, enterobacter ,anerobe می باشد.
کلوکزاسیلین برای درمان طیف گسترده ای از عفونت های باکتریایی استفاده می شود. این دارو نوعی آنتی بیوتیک پنی سیلین است. این دارو با توقف رشد باکتری ها کار می کند.
این آنتی بیوتیک فقط عفونت های باکتریایی را درمان می کند و برای عفونت های ویروسی (مانند سرماخوردگی، آنفولانزا) کارایی ندارد. استفاده از هر آنتی بیوتیک در مواقعی که نیازی به آن نیست، می تواند باعث شود که برای عفونت های بعدی کارایی نداشته باشد.
از این دارو در درمان عفونت گوش میانی، سینوزیت، عفونت مجاری تنفسی تحتانی، عفونت پوست و ساختارهای وابسته، عفونت مجاری ادراری، تجویز شده و طیف اثر آن مشابه آموکسی سیلین است.
بعلاوه این دارو ارگانیسم های تولید کننده بتالاکتاماز را نیز پوشش می دهد. طیف اثر وسیع این دارو، آن را یک جایگزین مناسب در درمان عفونت های مقاوم به آموکسی سیلین و کسانی که تحمل آموکسی سیلین ندارند، می سازد.
درمان عفونت هایی مانند استئومیلیت، سپتی سمی، اندوکاردیت و عفونت های CNS ناشی از گونه های حساس استافیلوکوک.
عامل فعال در برابر برخی گونه های گرم مثبت و تعداد اندکی از گونه های گرم منفی مثل نایسریا گونوره، برخی از گونه های بی هوازی و اسپیروکت، جهت درمان سیفلیس، جهت درمان عفونت ملایم تا متوسط مجاری تنفسی فوقانی ایجاد شده توسط میکروارگانیسم های حساس به غلظت های کم پنی سیلین جی و جهت پیشگیری از عفونت های ایجاد شده توسط ارگانیسم های اولیه و ثانویه، پیشگیری از تماس تب روماتیسمی
پنی سیلین یک آنتی بیوتیک است که برای درمان و جلوگیری از انواع مختلف عفونت های باکتریایی استفاده می شود. این دارو با متوقف کردن رشد باکتری ها کار می کند.
این آنتی بیوتیک فقط عفونت های باکتریایی را درمان می کند و برای عفونت های ویروسی (مانند سرماخوردگی معمولی ، آنفولانزا) کار نمی کند. استفاده از هرگونه آنتی بیوتیک در مواقع عدم نیاز می تواند باعث عدم کارکرد آن در عفونت های آینده شود.
درمان عفونت مثل عفونت خونی، عفونت مزمن مجاری تنفسی، عفونت پوست و ساختارهای وابسته، عفونت مجاری ادراری به دلیل گونه های سودوموناس، پروتئوس، اشرشیا کلای و انتروباکتر، فعال در برابر برخی گونه های استرپتوکوک و برخی باکتری های بی هوازی، نوتروپنی تب دار (به عنوان بخشی از رژیم چند دارویی).
درمان عفونت متوسط تا شدید ایجاد شده توسط گونه های حساس شامل: عفونت سیستم تنفسی تحتانی (نومونیای اکتسابی از جامعه یا نومونیای بیمارستانی)، عفونت های ساده یا پیشرفته پوست و ساختارهای پوستی (زخم پای دیابتی)، عفونت های زنانه (اندومتریوز، عفونت التهابی واژن)، عفونت های داخل شکمی (آپاندیس با پارگی یا آبسه، التهاب صفاق)، تازوباکتام باعث افزایش طیف اثر پیپراسیلین می شود و بر روی گونه های تولید کننده بتالاکتاماز مثل S. aureus, E. coli, H. influenza و گونه های Bacteriodes و سایر گونه های گرم مثبت و گرم منفی بی هوازی و هوازی اثر می گذارد.